Herstvakantie

Vrijdag 12 oktober komen Ellen en Mandy aan in Bergerac. Het is een mooie dag en  de volgende morgen kunnen we buiten koffie drinken. Dat is een goed begin van Ellen en Mandy’s vakantie. Na de middag betrekt de lucht en wordt het tijd voor een vestje. Mandy kan bijna niet wachten tot haar grote vriend Noah komt, de hond van Janneke en Hans. Zij komen deze middag aan zodat nu het gezelschap voor de komende week compleet is.

Zondagmorgen beginnen we met een wandeling.

We lopen tot de pruimenboomgaarden om te kijken of er nog pruimen aan de bomen hangen en jawel hoor, we kunnen nog wat plukken. Twee volle zakken nemen we mee om in ieder geval ons zondagdiner te eindigen met een pruimencrumble.

Deze oogst is het begin van een hele week herfstlekkernijen verzamelen.

Er worden de komende dagen noten en tamme kastanjes geraapt, nog meer pruimen (voor chutney en jam), champignons die meteen in de saus gaan en vijgen voor een heerlijk nagerecht met geitenkaas en voor jam en chutney.

Zo zijn we bijna dagelijks bezig met inmaken.

Het meeste werk is het verwerken van de kastanjes. Hiervoor verdelen we het gezelschap in ploegen: Frits en Hans kerven de kastanjes in, ik kook ze en daarna met Janneke en Ellen de kastanjes zo heet mogelijk (dan gaat het relatief gemakkelijk) pellen. Dan worden de kastanjes gekookt in melk en daarna met de staafmixer fijn gemaakt en met slagroom en boter smeuïg. In kleine porties in de diepvries geeft dit een hele winter eetplezier.

Woensdag en donderdag is het vreemd weer. Het stormt, windkracht 8 met af en toe windstoten van meer dan 100 km per uur. De temperatuur is echter prima en de zon is ook van de partij. Uit de wind is het dus heerlijk barbequen.

In de loop van de week hebben Janneke, Ellen en Mandy herfstbladeren verzameld en tussen papier gedroogd. Bladeren van ‘vigne vierge’, mooi rood, eikeblad, en gele bladeren van de catalpa. In de tuin staat een struik die mooi getekende herfstbladeren heeft in twee 2 kleuren. Daar gaan ze tegen het eind van de week mee aan de slag en ze maken er mooie herfstbloemen van.

Uiteindelijk hebben we een hele verzameling met potten en Mandy maakt een foto van haar tante Janneke en oma Han. Het is een gezellige en productieve week geweest.

Sambal

In mijn tuin heb ik dit jaar 4 peperplantjes gezet. 2 stuks 'piment d'Espelette'en 2 stuks Cayennepeper. Ze doen het prima en hebben mooie vruchten.

Ik kom er al snel achter dat ze enorm pittig zijn en besluit ze door te laten groeien tot ik ze in één keer kan oogsten en er sambal van kan maken. Het is prima gelukt. Ik heb een grote pot van de Cayennepepers. Deze sambal is niet zo pittig, ik heb er de meeste zaadjes uit gehaald.

De Piment d'Espelette pepertjes zijn veel kleiner en hier heb ik meer zaadjes laten zitten. Het was een megawerk om ze er uit te prutsen. Op aanraden van een schrijver op internet heb ik latex wergwerphandschoenen gekocht die ik aan heb terwijl ik ze schoon maak. Dat is een goed idee. Deze sambal is doordat er meer zaadjes in zitten een stuk pittiger.

Ik heb het volgende recept gebruikt:

Voor een grote pot sambal heb je nodig:

• 500 gram pepers naar keuze
• 1 grote ui
• 8-10 teentjes knoflook
• 1 eetlepel zout
• 3 eetlepels bruine basterdsuiker
• 2 dl ketjap manis
• olie

Snij de rode pepers door de helft en verwijder de zaadjes (voor sambal ‘extra heet’ laat je de zaadjes zitten). Pel de ui en de knoflook en snijd beide in stukjes. Doe de uisnippers en knoflook in een blender en pureer het bijna fijn. Haal het ui/knoflookmengsel eruit. Doe hetzelfde met de rode peper. Zet een pannetje op het vuur en doe er een bodempje water in. Voeg vervolgens de fijngehakte pepers, knoflook en ui-mengsel toe en breng het aan de kook. Voeg dan de ketjap, suiker en zout toe. Breng het mengsel weer aan de kook en stamp met een stamper in het pannetje de ingrediënten fijn. Zorg dat het niet te nat wordt. Is het te droog voeg dan wat extra ketjap toe. Wanneer alles fijn is en het vocht verdampt, is de sambal klaar.
Ventileren is verstandig in verband met irriterende dampen.

Wandeling in Soturac

De dagen gaan hier maar open en dicht. Nadat Denise en Perry met Pascal weer naar Nederland vertrokken zijn ben ik begonnen met het schilderen van de ramen en de raamkozijnen.  Alles aan twee kanten en ALLE  ramen komen aan de beurt. Hier volgen later fotos van. Nu laat ik jullie graag meegenieten van een wandeling die we een paar weken geleden gemaakt hebben:

23 september

Wandeling in Soturac

Al om half acht opgestaan……..en dat voor de zondagmorgen! We willen graag rustig en uitgebreid ontbijten want voor deze dag staat een sportieve wandeling op het programma. Even na half negen pakken we onze fietsen en rijden naar de Mairie (gemeentehuis) van Soturac. Daar is dit weekend een tentoonstelling van de activiteitenvereniging te zien en tegelijkertijd is deze tocht georganiseerd.

Het is een prachtige dag, dus korte broek aan en nog even een dun jackje.

We vertrekken met ongeveer 25 personen, jong en oud, geoefende en minder getrainde wandelaars (en twee honden, Leo en Samba). Het jack gaat meteen al uit.

Hé, een bekende foto

Zo tijdens het wandelen praten we met de een en de ander. Veel wandelaars maken deel uit van de wandelvereniging van Duravel, die lopen ieder weekend. Onze ‘pilote’ (gids) heet Jackie en hij is een stevige man die duidelijk leiderscapaciteiten heeft. Het tempo is prima bij te houden en af en toe stoppen we om de groep weer bij elkaar te krijgen.

De tocht gaat door wijngaarden, over zandpaden en door kleine gehuchtjes waar we nog niet eerder geweest zijn. We genieten volop van het landschap en het mooie weer, beetje bewolkt en boven op de heuvels een stevige wind.

Onderweg valt ons oog op een wel heel groot uitgevallen rups. Het lijkt meer op een hagedis zonder poten en staart. Het diertje is ongeveer 8 cm lang. er ontstaat een discussie over wat dit wel zou kunnen zijn en uiteindelijk wordt het woord 'chenille' uitgesproken. Terug thuis gekomen ga ik op zoek op internet en ik vind zowaar een foto (was ik in de consternatie vergeten maken). De vlinder die uiteindelijk uit deze rups ontstaat heet: 'Grand sphynx de la vigne' Dat vind ik een prachtige naam.

Uiteindelijk valt de groep toch in twee delen uiteen. Na Cavagnac lopen de minder geoefende lopers rechtstreeks naar Soturac terug maar het grootste deel, waaronder wij twee, neemt nog een sportieve lus (steil naar beneden en flink omhoog) om, zoals gezegd werd: ‘de aperitief te verdienen’.

Die smaakte bij terugkomst in Soturac dan ook prima en er was een heerlijke plaattaart gebakken die in een ommezien op was!