Wandelt daar een tak?

12 augustus 2015

Aan Frits zijn broek hangt een strootje, of toch niet? Ik pak het er af en het is een wandelende tak. Hij is van voelspriet tot staart ongeveer 12 cm lang. Heel apart om te zien dat deze, in plaats van de groene of bruine kleur die wij kennen, de kleur van stro heeft, prachtig aangepast aan zijn leefomgeving. Wie ziet de tak op de tweede foto?

We besluiten vandaag naar Camping St Jean in  Montcuq te gaan, we hebben geen brood meer, een bakker is hier niet en we willen wat meer inkopen doen. Alle apparaten moeten opgeladen worden en een douche zou ook wel eens lekker zijn.

Voordat we vertrekken maken we een ochtendwandeling. We klimmen “le Pech” (de berg in het Occitaans) op en gaan op zoek naar het carillon.

We weten dat hij in een pigeonnier gebouwd is en voilà, op de top van de heuvel staat er een, naast een boerenhuis. 

Dat is hem natuurlijk niet, hier wonen duiven! De boer loopt met ons mee en een klein stukje verder staat een groepje huizen bij elkaar en inderdaad, daar hangt het carillon in een pigeonnier.

Er staan wat mensen buiten en met de boer voegen we ons bij het gezelschap, waar onder de kleinzoon van de bouwer van het carillon Nu horen we het complete verhaal: een aantal jaar geleden besloot de opa van deze jongeman, de reeds genoemde Serge Tartrat, een “ Clocher mur” te bouwen op zijn schuurtje.  Zo’n klok zie je vaak in deze streek op de kleine kerkjes en ziet er ongeveer zo uit als op onderstaande foto (aan de dakpannen is te zien dat de foto niet uit deze streek is).

Deze handige metselaar plaatste daar zijn eerste klok, 85 kilo zwaar in. De klok liet zijn prachtige bronzen geluid galmen over het dal van de Seoune. Wauw, dit smaakte naar meer, een curieuze hobby was geboren. In de pigeonnier van zijn huis ontstond een waar carillon. Sinds 11 jaar beieren 14 klokken iedere middag precies om 12 uur een van de 40 melodieën van zijn repertoire. Dit gebeurt volledig automatisch, maar… vertelt buurman boer lachend, ’ik heb een sleutel om in noodgevallen en bij afwezigheid van de eigenaar, de zaak stil te zetten als het carillon om éen of andere reden niet stopt ’. Een hele middag klokkenspel leek hem een beetje veel van het goede.

Deze zelfde buurman boer (Jeannot heet hij horen we later) loopt met ons mee terug naar zijn huis en hij vertelt ons dat hij een landje heeft waar we eventueel onze camper zouden mogen zetten, mooi plekje in een bos is het, dat zien we later. Ons “eigen” plekje lijkt ons toch geschikter, niet zo handig als je voor alles eerst de Pech af moet en later weer omhoog. 

Na de middag vertrekken we naar Montcuq en installeren we ons op de camping.